یافته های جدید نشان می دهد که برخورد یک سیاره بنام تـئا به زمین جوان آنقدر خشن بود که ابرِ پدید آمده از خرده های برخورد، پیش از آرام گرفتن و شکل دادن ماه، به طور کامل در هم آمیخته بود.

این نمای هنری برخورد میان دو جرم سیاره ای را نشان می دهد. به باور دانشمندان، کره ی ماه در پی یک چنین برخوردی که ۱۵۰ میلیون سال پس از پیدایش سامانه ی خورشیدی، میان زمین و یک جرم دیگر رخ داد پدید آمده است.

تحقیقات جدید دانشمندان استرالیایی نشان داده که برخی کهکشان‌ها به دلیل از دست دادن زودهنگام گاز مورد نیاز برای ایجاد ستاره‌های جدید، جوانمرگ می‌شوند.

محقق ایرانی دانشگاه سینسیناتی و همکارانش به بررسی چگونگی ارتقای عملکرد دستگاههای پلاسمونیکی پرداخته‌اند که در آینده می‌تواند به پردازش سریعتر، ارزانتر و به‌صرفه‌تر داده‌ها با امواج نور بجای جریان الکتریکی منجر شود.

آیا تاکنون به این موضوع اندیشیده اید که منشا حیات در زمین از کجاست؟ اگر بر طبق نظریات بسیاری از دانشمندان مشهور جهان، حیات از نقطه ای دیگری از فضا به زمین آمده باشد، بنابراین زمین های دیگری نیز هست و شاید در همین لحضه موجودات و یا انسان های دیگری در نقطه ای دیگری از فضا در حال زندگی می باشند.

درحالیکه در سال 2013 میلادی سفر دنباله‌دار آیسان (ISON) بداخل منظومه شمسی و نابود شدن در جو خورشید توجه اغلب اخترشناسان و منجمان را به خود جلب کرده بود، سال جدید میلادی با پدیده نجومی مشابهی همراه نیست.
در تقویم رویدادهای نجومی سال 2014 میلادی شاهد این پدیده‌ها خواهیم بود:

به تازگی پژوهشگرانی از آمریکا نوع جدیدی از ماده‌ی تاریک را پیشنهاد داده‌اند که با ماده‌ی معمولی به شدت اندرکنش دارد. این اندرکنش سبب تشکیل صفحات بسیار بزرگی می‌شود و با کهکشان‌هایی همچون کهکشان ما همپوشانی خواهد داشت. هرچند اعتقاد بر این است که ماده‌ی تاریک٬ فراوانی بسیار زیادی دارد اما تصور می‌شود این ماده اندرکنش ضعیفی با ماده‌ی سنتی داشته باشد. به پیشنهاد تحقیق جدید این نگاه بسیار ساده‌انگارانه‌ای است٬ چون ماده‌ی تاریک می‌تواند اندرکنش شدیدی با ماده معمولی داشته باشد؛ اندرکنشی که با استفاده از مشاهدات پرتوهای کیهانی قابل آشکارسازی است.
پیچیدگی‌های تاریک
دلایل و مدارک زیادی وجود دارد که وجود ماده‌ی تاریک را قوت می‌بخشد. این ماده برخلاف ماده‌ی معمولی موجب تابش یا نشر امواج الکترومغناطیس نمی شود. بعنوان مثال سرعتهای چرخشی بیش از اندازه‌ای که در ستاره‌ها و در نواحی بیرونی کهکشان‌ها وجود دارد نشان از آن دارد که کهکشان‌ها نسبت به آن حالتی که بتوانند تمامی نور را جذب کنند جرم بیشتری دارند.

نتایج مطالعات جدید ستاره شناسان حاکی از آن است که ۶۰ میلیارد سیاره در کهکشان راه شیری می توانند از حیات پشتیبانی کنند، این میزان دو برابر آن چیزی است که پیش از این تصور می شد.
این مطالعه جدید نشان می دهد تعداد سیاراتی که احتمالا قابل سکونت هستند و به دور کوتوله های سرخ می گردند، دو برابر تعداد کنونی است. مطالعه جدید ابری دانشمندان دانشگاه «شیکاگو» و «نورث وسترن» حاکی از آن است رفتار ابر به طور چشمگیری منطقه قابل سکونت کوتوله های سرخ را که بسیار کوچک تر و کم نورتر از ستاره هایی مانند خورشید هستند به دو برابر توسعه می دهد.
منطقه قابل سکونت به جایی اشاره دارد که در آن فاصله مداری یک سیاره تا ستاره اش به گونه ای است که می تواند آب را به شکل مایع بر روی سطح خود حفظ کند، اما محاسبات انجام شده برای این امر تاکنون تاثیر ابر بر اقلیم را نادیده گرفته است. «دوریان ابوت» استادیار علوم زمین شناسی در دانشگاه شیکاگو می گوید، ابرها موجب گرما می شوند و بر روی زمین ایجاد خنکی می کنند، ابر نور خورشید را منعکس می کند تا سطح سیاره خنک حفظ شود. ابرها پرتوهای فروسرخ را از سطح زمین جذب کرده و اثر گازهای گلخانه ای را ایجاد می کنند. این امر تا حدودی موجب می شود سیاره آنقدر گرم شود که قابل سکونت باشد.

پژوهشگران برای نخستین بار از محاسبات سه بعدی مانند آنچه که در شبیه سازی های جهانی برای پیش بینی اقلیم زمین صورت گرفته، برای مشخص کردن تاثیر ابرهای آبی بر روی لبه داخلی منطقه قابل سکونت استفاده کردند. به گفته نیکلاس کوان، از پژوهشگران این طرح، هیچ راهی وجود ندارد که بتواند ابرها را در یک بعد بررسی کرد اما در مدل سه بعدی می توان مسیری عبور هوا و شیوه رفتار رطوبت در کل اتمسفر سیاره را بررسی کرد.

وقتی انفجار ابرنواختری لایه های خارجی ستاره را به بیرون پرتاب می کند، چه بر سر هسته ی ستاره می آید؟
بیگ بنگ: هنگامی که ستاره پر جرمی به شکل ابر نواختر منفجر می‌شود، شاید هسته‌اش سالم بماند. پاسخ این سوال بستگی به جرم داخل هسته ستاره مربوط می شود. اگر این جرم کم تر از دو جرم خورشیدی باشد، هسته مرکزی ستاره به یک ستاره « نوترونی » تبدیل می شود. رمبش سریع هسته ی مرکزی ستاره باعث می شود که پروتون ها و الکترون ها به یکدیگر بپیوندند و نوترون بسازند، در نتیجه آنچه باقی می ماند فقط از نوترون تشکیل شده است. چگالی چنین ستاره ی نوترونی ای که قابل مقایسه با یک هسته اتمی خواهد بود، در حدود ۱۵^۱۰ گرم بر سانتیمتر مکعب است. این بدان معناست که وزن ماده ی ستاره نوترونی به حجم یک بسته کبریت تقریبا معادل هزار میلیارد کیلوگرم خواهد بود!
برای اینکه تصور بهتری از یک ستارۀ نوترونی در ذهنتان به وجود بیاید، می‌توانید فرض کنید که تمام جرم خورشید در مکانی به وسعت یک شهر جا داده شده است. یعنی می‌توان گفت یک قاشق از ستارۀ نوترونی یک میلیارد تن جرم دارد. ویژگی های واقعا جالب توجه ستاره های نوترونی، میدان مغناطیسی و نحوه دوران آنهاست. همه ستاره ها ( از جمله خورشید) می چرخند، منتها خیلی آهسته.