تلسکوپ فضایی هابل موفق به شکار یک یوفو شده است که به جای آدم فضایی، مملو از ستاره است

 کهکشان یوفو یا NGC 2683 در فاصله 35 میلیون سال نوری با زمین قرار دارد و جزء کهکشان‌های مارپیچی محسوب می‌شود. این کهکشان در سال 1788 میلادی توسط «ویلیام هرسل» در صورت فلکی سیاهگوش (Lynx) در شمال آسمان کشف شد.
محققان نجوم معتقدند، کهکشان NGC 2683 یک کهکشان مارپیچی بسته است، اما تصاویر دریافتی از تلسکوپ‌ها امکان دیدن ساختار کامل کهکشان را دشوار می‌کند.
به گفته محققان ناسا، تصاویر جدید تلسکوپ فضایی هابل فرصت بسیار مناسبی برای بررسی خطوط گرد و غبار به دور بازوهای مارپیچی مقابل هسته طلایی کهکشان یوفو فراهم می‌کند. همچنین خوشه‌های درخشان ستارگان جوان آبی رنگ در سراسر دیسک کهکشانی، مناطق شکل گیری ستاره‌ها را مشخص می‌کنند.
محققان با ترکیب دو تصویر دوربین‌های پیشرفته تلسکوپ هابل در نور مرئی و مادون قرمز موفق به ایجاد یک تصویر جدید از کهکشان یوفو شدند که به تازگی منتشر شده است و شکاف بین آشکار سازهای نور در تلسکوپ هابل از طریق تصاویر تلسکوپ‌های زمینی مرتفع شدند.
تلسکوپ فضایی هابل در مأموریت مشترک ناسا و آژانس فضایی اروپا، طی دو دهه اخیر مناظر دیدن از کیهان را ثبت کرده است.

رصدخانه‌های آژانس فضایی اروپا (ESA) تصاویر دیدنی از طول موج‌های کهکشان مرموز Centaurus A تهیه کرده‌اند که شواهد جدیدی از گذشته همنوع‌خواری و هسته پر قدرت این کهکشان را نشان می‌دهد.
کهکشان Centaurus A که در فاصله 12 میلیون سال نوری قرار دارد، نزدیک‌ترین کهکشان بیضوی به کهکشان راه شیری محسوب می‌شود.

موتور کهکشانهای نوجوان به گاز نیازمند است . باید از تلسکوپ بسیار بزرگ ESO تشکر کرد که ستاره شناسان را قادر ساخت تا به کهکشانهای بالغ و عادتهای غذاییشان دست یابند .۳ تا۵ میلیارد سال پس از انفجاربزرگ گاز برایشان فراهم بود و بعد از آن اشتهای حریصانه ای برای بلع کهکشانهای کوچکتر یافتند .دانشمندان دریافته اند که ساختارهای کهکشانی اولیه بسیار کوچکتر از کهکشانهای بیضی شکل و مارپیچی هستند که در حال حاضر کیهان را پر کرده اند . پس کهکشانها چطور وزن اضافه کرده اند ؟ ستاره شناسان بعد از صدها ساعت رصد و کار متوجه شده اند که چگونه کهکشانها از گاز غنی شده اند . تیری کانتینی رهبر تیم می گوید : “دو راه مختلف برای رشد کهکشانها تخمین زده می شود یکی برخورد کهکشانهاست که کوچکتر به وسیله بزرگتر خورده می شود دیگری تداوم جریان گاز در کهکشان  که هر دوی اینها منجر به ایجاد ستارگان جدید می شود .”

نزدیک به  ۸۰  سال پیش ستاره شناسان گفتند کهکشان ما ، راه شیری ،  یک کهکشان مارپیچی بزرگ است ، اما ما در میانه کهکشان واقع هستیم و قادر به دیدن ساختار کلی کهکشان راه شیری ازیک نما بطور یکپارچه نبوده و نیستیم پس شاید راه شیری یک کهکشان فرفره ای و یا شبیه نزدیکترین همسایه ما کهکشان آندرومدا بوده باشد !

امروزه پژوهشگران بطور قطع یقین دارند راه شیری یک کهکشان مارپیچ – میله ای (SB) است .از ویژگی های کهکشان های مارپیچ میله ای اینست که ساختاری ستاره ای و میله ای شکـــل از میان برآمدگی کهکشانی   ( توده کروی شکل مرکزی کهکشان _Bluge ) آنها عبور کرده است که البته در کهکشان ما توسط گاز و غبار پنهان شده است ،همچنین قابل ذکر است در جهان کهکشان های مارپیچ میله ای بسیاری وجود دارند اما بیشترشان دارای همچین خصوصیتی در نوار مرکزی خود نیستند!

کهکشان های بزرگ و سحابی کمرنگ این تصویر عمیق از گروه M81 را درخشان کرده اند. در این تصویر زاویه باز که با ۱۲ ساعت نوردهی بدست آمده، کهکشان مارپیچی M81 بزرگترین کهکشان نمایان در این تصویر و درخشان ترین آنهاست. M81  با M82 ، کهکشانی بزرگ با هاله ای غیر عادی از رشته های گازی قرمز رنگ، تعامل گرانشی دارد. در اطراف تصویر بسیاری کهکشان های دیگر از گروه M81 را می توان دید، بعلاوه ردی از تلالو یک ماهواره خوش شانس هم در تصویر دیده می شود. گروه M81 در کنار دیگر خوشه های کهکشانی، شامل گروه کهکشانی خودمان، و خوشه کهکشانی سنبله همگی بخشی از اَبَرخوشه کهکشانی سنبله هستند. کل این مرتع کهکشانی را از لابلای نور کمرنگ یک سحابی یکپارچه می توان دید. این سحابی مجموعه ای از ابرهای گازی و غباری در کهکشان راه شیری ماست که مطالعات اندکی بر روی آن انجام شده است.

چگونه کهکشان مارپیچی ESO 510-13 اینگونه خم شده است؟ صفحه بسیاری از کهکشان های مارپیچی باریک و تخت است، اما محکم و تو پر نیستند. صفحات کهکشانی، توده های سستی از میلیاردهای ستاره و گازهای پراکنده ای است که در اثر نیروی گرانش حول مرکز کهکشان می چرخند. به نظر می رسد صفحات تخت در اثر برخوردهای شدید ابرهای بزرگ گازی در هنگام شکل گیری کهکشان ها به این شکل درآمده باشند. صفحات انحنا دار چندان هم غیر معمول نیستند، حتی کهکشان راه شیری خودمات هم اندکی انحنا دارد. دلیل انحنای صفحات کهکشانی همچنان در حال بررسی است، اما به نظر می رسد برخی از این انحناها در اثر تعاملات و یا حتی برخورد بین کهکشان ها بوجود آمده باشند. ESO 510-13 که در تصویر دیجیتالی بالا می بینید در فاصله ۱۵۰ میلیون سال نوری از ما قرار داشته  و ۱۰۰ هزار سال نوری وسعت دارد.

ش تلسکوپ غولپیکر ویستا که متعلق به رصدخانه اروپای جنوبی است ( European Southern Observatory (ESO). ) تصویری بسیار دیدنی از 200.000 کهکشان به ثبت رسانده است. این تلسکوپ در طیف مادن قرمز ( near-infrared ) تصویر برداری می کند و تصویر جدید آن برای دانشمندان بسیار ارزشمند است. 

تصویر تهیه از اعماق آسمان حاصل 6000 تصویر و 55 ساعت تصویربرداری از قسمتی از صورت فلکی سکستان است که توانسته تعداد 200.000 کهکشان را ثبت کند. دانشمندان هم اکنون در حال بررسی این تصویر هستند تا بتوانند اطلاع ارزشمند آن را استخراج کنند. ضمناً مشاهده این نور های رسیده از کهکشان های دور دست و مطالعه در مورد آنها تنها راه دریافت اطلاعت و تحقیق در مورد کهکشان ها و نحوه پیدایش آنهاست.