محققان دانشگاه آریزونا در پژوهشی که نظریه مکانیک کوانتومی و قابلیت‌های تحقیقاتی را به سختی به چالش کشیده، موفق به شناسایی روشی برای مشاهده مولکولی شده‌اند که احتمالا جهان یا حداقل بخشهای داغ و آتشین آن از این جرم ساخته شده است.

این مولکول یون هیدروژن سه اتمی یا H3+ که در فضای گسترده و سرد میان ستاره‌ای حضور داشته، ممکن است کلید اسرار شکل‌گیری اولین ستاره‌ها را پس از انفجار بزرگ در اختیار داشته باشد.

این محققان ماه‌های زیادی را برای انجام محاسباتی به منظور کشف شیوه‌ شناسایی H3+ و رونمایی از نقش اساسی آن در ستاره شناسی و طیف‌سنجی صرف کرده و نتایج خود را در مجله Physical Review Letters منتشر کرده‌اند.

موتور کهکشانهای نوجوان به گاز نیازمند است . باید از تلسکوپ بسیار بزرگ ESO تشکر کرد که ستاره شناسان را قادر ساخت تا به کهکشانهای بالغ و عادتهای غذاییشان دست یابند .۳ تا۵ میلیارد سال پس از انفجاربزرگ گاز برایشان فراهم بود و بعد از آن اشتهای حریصانه ای برای بلع کهکشانهای کوچکتر یافتند .دانشمندان دریافته اند که ساختارهای کهکشانی اولیه بسیار کوچکتر از کهکشانهای بیضی شکل و مارپیچی هستند که در حال حاضر کیهان را پر کرده اند . پس کهکشانها چطور وزن اضافه کرده اند ؟ ستاره شناسان بعد از صدها ساعت رصد و کار متوجه شده اند که چگونه کهکشانها از گاز غنی شده اند . تیری کانتینی رهبر تیم می گوید : “دو راه مختلف برای رشد کهکشانها تخمین زده می شود یکی برخورد کهکشانهاست که کوچکتر به وسیله بزرگتر خورده می شود دیگری تداوم جریان گاز در کهکشان  که هر دوی اینها منجر به ایجاد ستارگان جدید می شود .”

نزدیک به  ۸۰  سال پیش ستاره شناسان گفتند کهکشان ما ، راه شیری ،  یک کهکشان مارپیچی بزرگ است ، اما ما در میانه کهکشان واقع هستیم و قادر به دیدن ساختار کلی کهکشان راه شیری ازیک نما بطور یکپارچه نبوده و نیستیم پس شاید راه شیری یک کهکشان فرفره ای و یا شبیه نزدیکترین همسایه ما کهکشان آندرومدا بوده باشد !

امروزه پژوهشگران بطور قطع یقین دارند راه شیری یک کهکشان مارپیچ – میله ای (SB) است .از ویژگی های کهکشان های مارپیچ میله ای اینست که ساختاری ستاره ای و میله ای شکـــل از میان برآمدگی کهکشانی   ( توده کروی شکل مرکزی کهکشان _Bluge ) آنها عبور کرده است که البته در کهکشان ما توسط گاز و غبار پنهان شده است ،همچنین قابل ذکر است در جهان کهکشان های مارپیچ میله ای بسیاری وجود دارند اما بیشترشان دارای همچین خصوصیتی در نوار مرکزی خود نیستند!

کهکشان های بزرگ و سحابی کمرنگ این تصویر عمیق از گروه M81 را درخشان کرده اند. در این تصویر زاویه باز که با ۱۲ ساعت نوردهی بدست آمده، کهکشان مارپیچی M81 بزرگترین کهکشان نمایان در این تصویر و درخشان ترین آنهاست. M81  با M82 ، کهکشانی بزرگ با هاله ای غیر عادی از رشته های گازی قرمز رنگ، تعامل گرانشی دارد. در اطراف تصویر بسیاری کهکشان های دیگر از گروه M81 را می توان دید، بعلاوه ردی از تلالو یک ماهواره خوش شانس هم در تصویر دیده می شود. گروه M81 در کنار دیگر خوشه های کهکشانی، شامل گروه کهکشانی خودمان، و خوشه کهکشانی سنبله همگی بخشی از اَبَرخوشه کهکشانی سنبله هستند. کل این مرتع کهکشانی را از لابلای نور کمرنگ یک سحابی یکپارچه می توان دید. این سحابی مجموعه ای از ابرهای گازی و غباری در کهکشان راه شیری ماست که مطالعات اندکی بر روی آن انجام شده است.

چگونه کهکشان مارپیچی ESO 510-13 اینگونه خم شده است؟ صفحه بسیاری از کهکشان های مارپیچی باریک و تخت است، اما محکم و تو پر نیستند. صفحات کهکشانی، توده های سستی از میلیاردهای ستاره و گازهای پراکنده ای است که در اثر نیروی گرانش حول مرکز کهکشان می چرخند. به نظر می رسد صفحات تخت در اثر برخوردهای شدید ابرهای بزرگ گازی در هنگام شکل گیری کهکشان ها به این شکل درآمده باشند. صفحات انحنا دار چندان هم غیر معمول نیستند، حتی کهکشان راه شیری خودمات هم اندکی انحنا دارد. دلیل انحنای صفحات کهکشانی همچنان در حال بررسی است، اما به نظر می رسد برخی از این انحناها در اثر تعاملات و یا حتی برخورد بین کهکشان ها بوجود آمده باشند. ESO 510-13 که در تصویر دیجیتالی بالا می بینید در فاصله ۱۵۰ میلیون سال نوری از ما قرار داشته  و ۱۰۰ هزار سال نوری وسعت دارد.

تلسکوپ فضایی کپلر یک منظومه شمسی جدید با شش سیاره را رصد کرد.
به گزارش مونیتورینگ اخبار خارجی واحد مرکزی خبر،دانشمندان سازمان ملی هوا و فضای آمریکا(ناسا) از رصد یک منظومه شمسی جدید با شش سیاره به دور آن بوسیله تلسکوپ فضایی کپلر خبر دادند.
جک لیاسور از دانشمندان ناسا در این باره گفت:ما با مشاهده این منظومه جدید به شدت هیجان زده شدیم و این منظومه با شش سیاره آن که با فاصله نزدیک به دور خورشید آن در حال گردش هستند به مانند یک جهان کوچک است.
دانشمندان ناسا این منظومه شمسی جدید را به خاطر اینکه تلسکوپ فضایی کپلر آنرا رصد کرده با نام کپلر 11 نامگذاری کردند.

تلسکوپ فضایی پلانک متعلق به آژانس فضایی اروپا (ESA) چندی قبل انتشارات مایکرویو مرموز و اشکال جزیره مانندی از ستارگان را در کهکشان راه شیری ثبت کرد. «کریزیستوف گورسگی» از محققان آزمایشگاه پیشرانش جت (JPL) ناسا می گوید: تلسکوپ پلانک جنبه های دیدنی و حیرت انگیزی از کهکشان راه شیری را آشکار می کند. در این تصاویر انتشارات مه آلود ریزموج (مایکروویو) در اطراف مرکز کهکشان دیده می شود.

به گفته وی، انتشارات مه آلود ریزموج در طول موج های کوتاه روشن تر از نورهای مشابهی هستند که در سایر نقاط کهکشان ساطع می شوند. این انتشارات از نقطه ای در قلب کهکشان ساطع می شوند و شبیه شکلی از انرژی نور هستند که در هنگام شتاب الکترون ها در میدان مغناطیسی تولید می شوند. محققان به طور دقیق موفق به کشف منبع اصلی انتشارات مه آلود نشده اند، اگرچه ابرنواختر، تندبادهای عظیم کهکشانی یا ماده تاریک به عنوان منابع احتمالی مطرح شده اند. تلسکوپ پلانک همچنین مناطقی از گاز سرد (عمدتا هیدروژن) را در کهکشان راه شیری کشف کرده که به گفته محققان، احتمالا محل شکل گیری ستارگان جدید است.

هیدروژن مولکولی سوخت مورد نیاز در فرآیند شکل گیری ستارگان است و کشف ابرهای ناشناخته از منواکسید کربن به درک بهتر از نحوه تولد ستارگان در کهکشان راه شیری کمک می کند. تلسکوپ فضایی پلانک در سال 2009 به فضا پرتاب شد. محققان از تصاویر و داده های این تلسکوپ در کنار اطلاعات به دست آمده از کاوشگر ویلکینسون ناسا برای تجزیه و تحلیل نوسانات کوچک در پس زمینه کیهانی استفاده می کنند.