اين پژوهش كه توسط دانشمندان دانشگاه لستر انگلستان انجام شده، به توضيح اين امر پرداخته كه چگونه سياه‌چاله «شاگستاريوس آ» در فاصله 26 هزار سال نوري از زمين، روزانه نمايش‌هايي از تابش‌هاي ايكس و مادون قرمز را نشان مي‌دهد.

محققان در نوشته‌اي در سايت ArXiv.orgاين ايده را مطرح كرده‌اند كه سياه‌چاله عظيم «شاگستاريوس آ» با جرم چهار ميليون برابر خورشيد ، به تخريب سيارات و سياركهاي اطراف آن كه در ابرهايي از غبار شكل‌گرفته‌اند، مي‌پردازد.

به ادعاي دانشمندان، اين ابرها در واقع تركيبي از مواد شيميايي بسيار كهن و باقيمانده‌هاي ستارگاني هستند كه توسط اين سياه‌چاله تخريب شده‌اند.

اين محيط بسيار شبيه ديسك‌هاي گازي اطراف ستارگان است كه سيارات در آن شكل مي‌گيرند.

نظريه جديد، باعث افزايش اين احتمال شده كه سيستم‌هاي سياره‌اي ممكن است در اطراف سياه‌چاله مركزي كهكشان راه‌شيري به همان شيوه مشابه اطراف يك ستاره شكل بگيرند.

به گفته ميشل بانيستر، فارغ‌التحصيل نجوم سياره‌يي رصدخانه كوه استروملو در دانشگاه ملي استراليا، امكان شكل‌گيري سيارات در لبه يك سياه‌چاله امري پذيرفتني بوده و انفجارهاي روزانه پرتوهاي ايكس و تابش مادون قرمز به ارائه سرنخ‌هايي از تعداد سياركها، دنباله‌دارها و سيارات ممكن در نزديكي مركز كهكشان‌ها مي‌پردازند.

اگرچه اين منطقه جايگاه مناسبي براي شكل گيري اين اجسام تلقي مي‌شود، اما به گفته اين دانشمندان، همچنين منطقه مرگ براي آنها محسوب مي‌شود.

با نزديك شدن اين سيارات به مركز سياه‌چاله، توسط نيروي جاذبه شديد آن جذب و تخريب شده و انفجاري از تابشهاي ايكس و مادون قرمز با قدرت صدها بار بزرگتر از انرژي معمول زمينه آن از اين سياه‌چاله ديده مي‌شود.

اين در حاليست كه شدت اين انفجارها در زمان فرو افتادن يك ستاره كه بر اساس برآوردها هر 100 هزار سال يك بار اتفاق مي‌افتد، در اين سياه‌چاله بسيار بالاتر است.

ستاره شناسان موسسه ماکس پلانک با استفاده از تلسکوپ VLT رصدخانه جنوبی اروپا (اسو) واقع در شیلی موفق شدند برای اولین بار چنین رویدادی را رصد کنند.

نتایج این کشف که قرار است در شماره 5 ژانویه 2012 مجله نیچر منتشر شود، ثمره برنامه 20 ساله ای است که در طول آن تلسکوپهای اسو حرکت ستارگان پیرامون این سیاه چاله فوق عظیم مرکز کهکشان ما را رصد کرده اند.

گروهی از اخترشناسان در دانشگاه کالیفرنیا برکلی موفق به کشف دو سیاهچاله غول پیکر در خوشه ای از کهکشانهای بیضی شکل شده اند که در فاصله 300 میلیون سال نوری قرار گرفته اند، فاصله ای که در مقیاسهای کیهانی بسیار نزدیک به شمار می رود.

عظمت این سیاهچاله ها در مقایسه با کهکشانهایی که به آنها تعلق دارند بسیار زیاد است از این رو اخترشناسان به هیچ وجه انتظار مواجه شدن با چنین پدیده ای را نداشتند.

رکورددار سابق سیاهچاله ها به بزرگی 6 میلیارد خورشید بوده است. محققان بر این باورند که این سیاهچاله ها شاید بقایای اخترواره هایی باشند که جهان اولیه را از خود انباشته بودند، این سیاهچاله ها از نظر جرمی شبیه به اخترواره های جوان هستند و تا کنون توانسته بودند خود را به خوبی پنهان سازند.

 در باره سیاه چاله و ویژگی های آن

این برداشت که نور جذب سیاه چاله مشوند کاملا غلط است چون در نظریه نسبیت عام انشیتن گفته شده است که فضا – زمان به علت وجود انحنا پیدا می کند که در سیاه چاله حتی انحنا باعث ناپیوستگی در فضا و زمان می شود و چون نور در این فضا – زمان حرکت میکند به ناچار وارد سیاه چاله می شود .

سیاه چاله : اجرام فضایی دارای شعاع کم(در حدود یک دهم شعا ع زمین)و جرم بسیار زیاد می باشد (بیش از 5 برابر جرم خورشید).یکی ازخصوصیات ان ها گرانش زیاد انهاست که حتی نور را در خود جذب می کنند.

سياهچاله منطقه اي در فضاست كه نيروي جاذبه اش به قدري قوي ست كه هيچ چيز نمي تواند از آن فرار كند. سياهچاله غيرقابل مشاهده است. زيرا حتي نور را هم به تله مي اندازد. اساس توصيف اصولي سياهچاله ها بر اساس معادلات نظريه نسبیت عام (general relativity) است كه به وسيله آلبرت اينشتين فيزيكدان متولد آلمان توسعه داده شد. اين نظريه در سال 1916 منتشر شد.