شاید هیچ چیز در دنیای فیزیک همانند سیاهچاله ها اسرارآمیز نباشد، پدیده هایی کیهانی که همه چیز را به درون خود می کشند و حتی زمان را نیز در دل خود متوقف می سازند. بنابراین حتماً برایتان جالب خواهد بود که بدانید واژه سیاهچاله توسط کدام فیزیکدان پا به عرصه فیزیک گذاشت. این فیزیکدان کسی نبود جز جان ویلر (John Archibald Wheeler). جان ویلر، یکی از آخرین بازماندگان نسل فیزیکدانانی است که مستقیم با اینشتین همکاری داشته اند.
در واقع ویلر را می توان ادامه دهنده راه اینشتین در دست یابی به نظریه میدان واحد در فیزیک محسوب کرد. جان ویلر در نهم جولای 1911 در  شهر جکسونویل فلوریدا دیده به جهان گشود. 22 سال بیشتر نداشت که دکترای خود را از دانشگاه معروف جان هاپکینز امریکا دریافت کرد. او نزدیک به چهل سال تمام، استاد فیزیک دانشگاه پرینستون بود. او همچنین مدتی را در دانشگاه تگزاس در آستین سپری کرد.ویلر برخلاف اغلب دانشگاهیان آن دوران، در کنار تحقیق، اهمیت بسیار زیادی برای تدریس و آموزش نیز قائل بود.
روش تدریس ویلر مملو از خلاقیت، تخیل و ابتکار بود تاجایی که می توان او را علاوه بر یک فیزیکدان فوق العاده، یکی از شاخص ترین چهره ها در عرصه آموزش فیزیک نیز محسوب کرد. شاید به همین دلیل بود که فیزیکدانان بزرگی نظیر ریچارد فاینمن ، کیپ ثورن (Kip Thorne) ، چارلز میسنر ، رابرت والد ، جاکوب بکنستین ، هیو اورت  نزد او پرورش یافتند. ویلر در سال 1957، تعمیم نظریه نسبیت عام را آغاز کرد و بدین ترتیب از پدیده حیرت انگیز دیگری در پهنه کیهان پرده برداشت؛ کرمچاله ها. کرمچاله ها تونل هایی فضازمانی هستند که بخشی از جهان را به صورت میان بر به بخشی دیگر از آن متصل می کنند.
کرمچاله ها حتی می توانند با اتصال یک لحظه زمانی به لحظه ای دیگر در گذشته یا آینده، نقش ماشین زمان را ایفا کنند. از آن عجیب تر آنکه کرمچاله ها ممکن است کانال هایی برای خروج از این جهان و ورود به جهان های دیگر باشند. ویلر در یک سخنرانی عمومی در سال 1967 برای نخستین بار واژه «سیاهچاله» را به جهان فیزیک معرفی کرد. در ضمن، ویلر را می توان جزء یکی از پیشگامان نظریه گرانش کوانتومی به حساب آورد.
او زمانی در جمله مشهوری چنین گفت؛ «در کائنات چیزی جز فضازمان وجود ندارد. ماده، بار الکتریکی، الکترومغناطیس و تمامی میدان های دیگر همگی صرفاً تجلیاتی از همین فضازمان هستند.» جالب اینجا است که جدیدترین دستاوردهای فیزیکدانان در عرصه گرانش کوانتومی، این سخن ویلر را که مدت ها پیش بیان شده بود، تایید می کند. اگر چنین باشد باید گفت که ما حقیقتاً با تمامی کائنات یگانه ایم.

گروهی از ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل خوشه ای از ستارگان جوان را یافتند که در اطراف سیاه چاله کوچکی می چرخند که بازمانده یک کهکشان کوتوله است.

 ستاره شناسان می دانند که ستارگان چگونه فرو می پاشند و سیاه چاله های خوشه های ستاره ای را که 10 برابر جرم خورشید وزن دارند می سازند. اما تاکنون روشن نبود که سیاه چاله های عظیم (همانند سیاه چاله غول پیکر مرکز کهکشان راه شیری که به بزرگی 4 میلیون خورشید است) چگونه در هسته کهکشانها شکل می گیرند.

اين پژوهش كه توسط دانشمندان دانشگاه لستر انگلستان انجام شده، به توضيح اين امر پرداخته كه چگونه سياه‌چاله «شاگستاريوس آ» در فاصله 26 هزار سال نوري از زمين، روزانه نمايش‌هايي از تابش‌هاي ايكس و مادون قرمز را نشان مي‌دهد.

محققان در نوشته‌اي در سايت ArXiv.orgاين ايده را مطرح كرده‌اند كه سياه‌چاله عظيم «شاگستاريوس آ» با جرم چهار ميليون برابر خورشيد ، به تخريب سيارات و سياركهاي اطراف آن كه در ابرهايي از غبار شكل‌گرفته‌اند، مي‌پردازد.

به ادعاي دانشمندان، اين ابرها در واقع تركيبي از مواد شيميايي بسيار كهن و باقيمانده‌هاي ستارگاني هستند كه توسط اين سياه‌چاله تخريب شده‌اند.

اين محيط بسيار شبيه ديسك‌هاي گازي اطراف ستارگان است كه سيارات در آن شكل مي‌گيرند.

نظريه جديد، باعث افزايش اين احتمال شده كه سيستم‌هاي سياره‌اي ممكن است در اطراف سياه‌چاله مركزي كهكشان راه‌شيري به همان شيوه مشابه اطراف يك ستاره شكل بگيرند.

به گفته ميشل بانيستر، فارغ‌التحصيل نجوم سياره‌يي رصدخانه كوه استروملو در دانشگاه ملي استراليا، امكان شكل‌گيري سيارات در لبه يك سياه‌چاله امري پذيرفتني بوده و انفجارهاي روزانه پرتوهاي ايكس و تابش مادون قرمز به ارائه سرنخ‌هايي از تعداد سياركها، دنباله‌دارها و سيارات ممكن در نزديكي مركز كهكشان‌ها مي‌پردازند.

اگرچه اين منطقه جايگاه مناسبي براي شكل گيري اين اجسام تلقي مي‌شود، اما به گفته اين دانشمندان، همچنين منطقه مرگ براي آنها محسوب مي‌شود.

با نزديك شدن اين سيارات به مركز سياه‌چاله، توسط نيروي جاذبه شديد آن جذب و تخريب شده و انفجاري از تابشهاي ايكس و مادون قرمز با قدرت صدها بار بزرگتر از انرژي معمول زمينه آن از اين سياه‌چاله ديده مي‌شود.

اين در حاليست كه شدت اين انفجارها در زمان فرو افتادن يك ستاره كه بر اساس برآوردها هر 100 هزار سال يك بار اتفاق مي‌افتد، در اين سياه‌چاله بسيار بالاتر است.