ستاره شناسان با کمک تلسکوپ پرتو ایکس سویفت ناسا یک ستاره ی نوترونی چرخان را دیده اند که سرعت چرخشش ناگهان کاهش یافت. این اولین بار است که کاهش سرعت در این نوع ستاره ها دیده شده است.
ستاره‌های نوترونی در حقیقت بقایای هستهٔ یک ستارهٔ بزرگ و پر جرم هستند که پس از اتمام سوختش بصورت ابرنواختر منفجر شده است. ستاره نوترونی ۱E ۲۲۵۹+۵۸۶ حدود ۱۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی ذات الکرسی واقع شده است و یکی از تقریبا ۲۰ ستاره نوترونی است که «مگنتار» خوانده می شوند.

اندازه‌گیری در حالت خلا کوانتومی کار دشواری است، چرا که انجام هر گونه اندازه‌گیری در ابعاد کوانتومی باعث تغییر حالت سیستم می‌شود. اما پژوهشگران انگلیسی به تازگی روشی را یافته‌اند که با کمک آن می‌توان حالت خلا یک سیستم کوانتومی را بدون تغییر این حالت مورد اندازه‌گیری قرار داد. اندازه‌گیری فضای خالی کار آسانی به نظر می‌رسد: کافی است یک آشکارساز را در این فضا قرار داده و ببینیم که هیچ‌چیزی را نشان نمی‌دهد. در مکانیک کوانتومی اوضاع کمی پیچیده‌تر است، چرا که فضای خالی واقعا خالی نیست و به طور کلی اندازه‌گیری یک حالت آن را برای اندازه‌گیری‌های بعدی از بین می‌برد. اما آن‌طور که دنیل اوی (Daniel Oi) و همکارانش از دانشگاه استراتکلاید (Strathclyde) انگلستان در مقاله خود در فیزیکال ریویو لترز پیشنهاد کرده‌اند، یک اتم منفرد می‌تواند حضور یا عدم حضور حالت خلا میدان فوتونی را بدون تغییر دادن این حالت نشان دهد.

تاکنون چنین پنداشته می‌شد که تنها سنگین‌ترین سیاه‌چاله‌ها می‌توانند به هنگامِ تشکیل‌شدن، انفجارهای پرتوی گاما تولید کنند و دیگر ستاره‌های میرنده که جرمِ کم‌تری دارند بدونِ هیچ‌گونه درخششی تبدیل به سیاه‌چاله می‌شوند. اما پژوهش‌گران دریافته‌اند که به هنگامِ رمبشِ ستاره‌های کم‌جرم‌تر که به ساختِ سیاه‌چاله‌هایی با جرمِ ستاره‌ای می‌انجامد نیز موجی کوبشی تولید می‌شود. برخوردِ این موجِ کوبشی با لایه‌های گازیِ پیرامونِ هسته‌ی ستاره به گسیلِ تابشی ضعیف اما همسان‌گرد منجر می‌شود که احتمالِ مشاهده‌ی آن بیش‌تر از انفجارهای پرتوی گاماست.
بنابر پژوهش‌های انجام شده در US می‌توان به کمکِ درخششِ کیهانی ویژه‌ای از تولدِ یک سیاه‌چاله باخبر شد. تاکنون چنین پنداشته می‌شد که به هنگامِ آغازِ فرآیندِ رمبشِ ستاره‌ها و ساختِ سیاه‌چاله‌ها، تنها سنگین‌ترین سیاه‌چاله‌ها می‌توانند انفجارهای پرتوی گاما تولید کنند، درحالی‌که دیگر ستاره‌های میرنده بدونِ هیچ‌گونه درخششی تبدیل به سیاه‌چاله می‌شوند، گویی در رخ‌دادی با نامِ «آنووا (unnova)» به یک‌باره از پهنه‌ی آسمانِ مرئی ناپدید می‌شوند. انفجارهای پرتوی گاما به صورتِ فورانِ پرتوهای باریکی از تابشِ الکترومغناطیسی، از دو قطبِ ستاره‌ی در حالِ رمبش به بیرون پرتاب می‌شوند. اما کارهای پژوهشیِ US نشان می‌دهند که آنووا (فرآیندی که در آن ستارگانی با جرمِ کم‌تر تبدیل به سیاه‌چاله می‌شوند) هم ممکن است درخششِ ویژه‌ی خود را داشته و به ستاره‌شناسان این امکان را بدهد که تولدِ سیاه‌چاله‌ای با جرمِ ستاره‌ای، و یا سیاه‌چاله‌هایی با جرمِ متوسط را نیز شاهد باشند.

در نوع جدیدی از ماده‌ی تاریک، وجود برهمکنش‌هایی میان ذره‌های تاریک، آن را به شکل دیسک در می‌آورد. این قالب برای ماده تاریک، با قالب معمولی توپ‌مانند متفاوت است.
طبق پیشنهاد نظریه‌ی موجود کیهان شناختی، کهکشان ما، مانند دیگر کهکشان‌ها، میان توده‌ی متراکمی از ماده‌ی تاریک با شکلی توپ‌مانند قرار دارد. با این وجود، شکل‌های دیگری از ماده‌ی تاریک در این داربست پنهانِ گرانشی پنهان شده‌اند. مقاله‌ی جدیدی در نشریه Physical Review Letter، وجود نوع جدیدی از ماده تاریک را پیش‌بینی کرده است. این نوع از ماده‌ی تاریک، دارای برهمکنش‌های قوی است که آن را به شکل یک جسم بزرگ به شکل دیسک در می‌آورد‌. احتمال دارد این دیسک سیاه با دیسک های مجاور از ماده‌ی معمولی در کهکشان‌هایی مانند راه شیری همپوشانی داشته باشد و یا به طور کامل خمیده شود.

ستاره شناسان موفق شدند رازهای کم جرم ترین کهکشان شناخته شده جهان را فاش کنند. مطالعه کم جرم‌ترین کهکشان شناخته شده کیهان، سرنخ‌هایی در مورد این نوع مجموعه‌های کیهانی که یافتن آنها سخت است ارائه می‌دهد. این کهکشان کوتوله که « Segue 2» نام دارد با توده‌ای نه‌چندان بزرگ از ماده تاریک ترکیب شده‌است. این کهکشان فقط ۱۰۰۰ ستاره دارد و ماده تاریک آنها را کنار هم جمع و نگه داشته است. کوچکترین کهکشان کائنات در لبه راه شیری یعنی در فاصله ۱۱۴ هزار سال نوری از خورشید ما قرار دارد.

دانشمندان به تازگی با اعمال نظریه اَبَر تقارنِ فیزیک ذرات در اپتیک، به یافته‌های هیجان انگیزی برای کنترل نور دست یافته‌اند.اَبَرتقارن ایده‌ای است که برای غلبه بر مشکلات مشخصی در مدل استاندارد فیزیک ذرات طراحی شده است. این نظریه بیان می‌کند که برای هر ذره (مانند یک الکترون) اَبَرمتناظری وجود دارد که اسپین آن به اندازه 2/1 با اسپین الکترون تفاوت دارد. اگر چه هیچکدام از این ذرات تا به حال در شتاب دهنده‌ها آشکار نشده‌اند؛ اما اَبَرتقارن به تنهایی-یا دقیق‌تر از آن، ریاضیات نهفته در اَبَرتقارن- ممکن است در اپیتک نیز جایی داشته باشند. محمدعلی میری از دانشگاه مرکزی فلوریدا،اورلند و همکارانش در Physical Review Letters مطرح کردند که متناظرهای ابرتقارنی اپتیکی می‌توانند برای کنترل نور در ابزارهای اپتیکی استفاده شوند.

عبور نزدیک ستاره‌ای دنباله‌دار از کنار خورشید باعث شد دانشمندان بتوانند به بخشی از خورشید که تا پیش از این هرگز ندیده بودند،‌ نگاهی دقیق‌تر بیاندازند.
براساس گزارش BBC، در سال 2011 دنباله‌دار لاوجوی شیرجه‌ای به میان اتمسفر خورشید زد،‌منطقه‌ای که به کرونال خورشیدی شهرت دارد. تصاویر تلسکوپی نشان داده‌اند که چگونه دنباله این ستاره به واسطه میدان مغناطیسی شدیدی کشیده شده و به این شکل دانشمندان توانسته‌اند ویژگی‌های این نیرو را برای اولین بار مطالعه کنند.
محققان مرکز فناوری‌های پیشرفته لاکهید مارتین در کالیفرنیا می‌گویند این دنباله‌دار در میان بخشی از اتمسفر خورشید حرکت می‌کند که امکان رصد آن وجود ندارد. امکان استفاده از ماهواره‌ها برای رصد این بخش نیز وجود ندارد زیرا ماهواره‌ها ذوب خواهندشد و در عین حال شدت نور خورشید به اندازه‌ای است که امکان دیدن ماهواره وجود ندارد. اما دنباله‌دار لاوجوی دسترسی به این بخش از اتمسفر خورشید و میدان مغناطیسی خورشید که به هیچ شیوه و تکنیکی امکان دسترسی به آن وجود نداشت را فراهم آورده است.