به تازگی پژوهشگرانی از آمریکا نوع جدیدی از ماده‌ی تاریک را پیشنهاد داده‌اند که با ماده‌ی معمولی به شدت اندرکنش دارد. این اندرکنش سبب تشکیل صفحات بسیار بزرگی می‌شود و با کهکشان‌هایی همچون کهکشان ما همپوشانی خواهد داشت. هرچند اعتقاد بر این است که ماده‌ی تاریک٬ فراوانی بسیار زیادی دارد اما تصور می‌شود این ماده اندرکنش ضعیفی با ماده‌ی سنتی داشته باشد. به پیشنهاد تحقیق جدید این نگاه بسیار ساده‌انگارانه‌ای است٬ چون ماده‌ی تاریک می‌تواند اندرکنش شدیدی با ماده معمولی داشته باشد؛ اندرکنشی که با استفاده از مشاهدات پرتوهای کیهانی قابل آشکارسازی است.
پیچیدگی‌های تاریک
دلایل و مدارک زیادی وجود دارد که وجود ماده‌ی تاریک را قوت می‌بخشد. این ماده برخلاف ماده‌ی معمولی موجب تابش یا نشر امواج الکترومغناطیس نمی شود. بعنوان مثال سرعتهای چرخشی بیش از اندازه‌ای که در ستاره‌ها و در نواحی بیرونی کهکشان‌ها وجود دارد نشان از آن دارد که کهکشان‌ها نسبت به آن حالتی که بتوانند تمامی نور را جذب کنند جرم بیشتری دارند.

نتایج مطالعات جدید ستاره شناسان حاکی از آن است که ۶۰ میلیارد سیاره در کهکشان راه شیری می توانند از حیات پشتیبانی کنند، این میزان دو برابر آن چیزی است که پیش از این تصور می شد.
این مطالعه جدید نشان می دهد تعداد سیاراتی که احتمالا قابل سکونت هستند و به دور کوتوله های سرخ می گردند، دو برابر تعداد کنونی است. مطالعه جدید ابری دانشمندان دانشگاه «شیکاگو» و «نورث وسترن» حاکی از آن است رفتار ابر به طور چشمگیری منطقه قابل سکونت کوتوله های سرخ را که بسیار کوچک تر و کم نورتر از ستاره هایی مانند خورشید هستند به دو برابر توسعه می دهد.
منطقه قابل سکونت به جایی اشاره دارد که در آن فاصله مداری یک سیاره تا ستاره اش به گونه ای است که می تواند آب را به شکل مایع بر روی سطح خود حفظ کند، اما محاسبات انجام شده برای این امر تاکنون تاثیر ابر بر اقلیم را نادیده گرفته است. «دوریان ابوت» استادیار علوم زمین شناسی در دانشگاه شیکاگو می گوید، ابرها موجب گرما می شوند و بر روی زمین ایجاد خنکی می کنند، ابر نور خورشید را منعکس می کند تا سطح سیاره خنک حفظ شود. ابرها پرتوهای فروسرخ را از سطح زمین جذب کرده و اثر گازهای گلخانه ای را ایجاد می کنند. این امر تا حدودی موجب می شود سیاره آنقدر گرم شود که قابل سکونت باشد.

پژوهشگران برای نخستین بار از محاسبات سه بعدی مانند آنچه که در شبیه سازی های جهانی برای پیش بینی اقلیم زمین صورت گرفته، برای مشخص کردن تاثیر ابرهای آبی بر روی لبه داخلی منطقه قابل سکونت استفاده کردند. به گفته نیکلاس کوان، از پژوهشگران این طرح، هیچ راهی وجود ندارد که بتواند ابرها را در یک بعد بررسی کرد اما در مدل سه بعدی می توان مسیری عبور هوا و شیوه رفتار رطوبت در کل اتمسفر سیاره را بررسی کرد.

وقتی انفجار ابرنواختری لایه های خارجی ستاره را به بیرون پرتاب می کند، چه بر سر هسته ی ستاره می آید؟
بیگ بنگ: هنگامی که ستاره پر جرمی به شکل ابر نواختر منفجر می‌شود، شاید هسته‌اش سالم بماند. پاسخ این سوال بستگی به جرم داخل هسته ستاره مربوط می شود. اگر این جرم کم تر از دو جرم خورشیدی باشد، هسته مرکزی ستاره به یک ستاره « نوترونی » تبدیل می شود. رمبش سریع هسته ی مرکزی ستاره باعث می شود که پروتون ها و الکترون ها به یکدیگر بپیوندند و نوترون بسازند، در نتیجه آنچه باقی می ماند فقط از نوترون تشکیل شده است. چگالی چنین ستاره ی نوترونی ای که قابل مقایسه با یک هسته اتمی خواهد بود، در حدود ۱۵^۱۰ گرم بر سانتیمتر مکعب است. این بدان معناست که وزن ماده ی ستاره نوترونی به حجم یک بسته کبریت تقریبا معادل هزار میلیارد کیلوگرم خواهد بود!
برای اینکه تصور بهتری از یک ستارۀ نوترونی در ذهنتان به وجود بیاید، می‌توانید فرض کنید که تمام جرم خورشید در مکانی به وسعت یک شهر جا داده شده است. یعنی می‌توان گفت یک قاشق از ستارۀ نوترونی یک میلیارد تن جرم دارد. ویژگی های واقعا جالب توجه ستاره های نوترونی، میدان مغناطیسی و نحوه دوران آنهاست. همه ستاره ها ( از جمله خورشید) می چرخند، منتها خیلی آهسته.

نکته طعنه آمیز درباره نتایج جدیدترین تحقیقات دانشمندان درباره وضعیت حیات در سیاره زمین این است که عمر کره زمین در نتیجه میزان کم دی اکسید کربن نه میزان زیاد از حد آن که امروز مورد بحث است، به پایان می رسد.
کارشناسان درحال حاضر تلاش می کنند راه هایی برای کاهش سطح گازهای گلخانه ای پیدا کنند تا از گرمایش زمین که خارج از کنترل شده جلوگیری کند. اما با کهولت سن خورشید، داغتر شدن آن و بخار بیشتر واکنشهای شیمیایی با آب باران، میزان دی اکسید کربن کمتر و کمتر می شود.
ظرف کمتر از یک میلیارد سال دیگر سطح دی اکسید کربن به قدری کاهش می یابد که گیاهانی که فرآیند فوتوسنتز انجام می دهند دوام نمی آورند. وقتی این اتفاق رخ می دهد، حیات در زمین به نوعی که ما می شناسیم متوقف می شود.

 زمین روز گذشته (جمعه) در دورترین فاصله خود در سال از خورشید قرار داشته، در حالیکه برخی مناطق مانند ایالات غربی آمریکا با دماهای بالاتر از 100 درجه فارنهایت روبرو بودند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، روز جمعه در ساعت 15:00 به وقت گرینویچ زمین به نقطه‌ای از مدار خود رسید که دورترین فاصله را از خورشید دارد.
در طول اوج خورشیدی، زمین در فاصله 152 میلیون و 97 هزار و 426 کیلومتری از زمین قرار داشته که چهار میلیون و 999 هزار و 264 کیلومتر دورتر از دوران حضیض خورشیدی است که نزدیکترین فاصله زمین با ستاره‌اش محسوب می‌شود.

منشا جهان برای مدت‌ها طولانی مورد تردید قرار داشته و اکنون یک دانشمند علوم سیارات مدعی شده که زمین بطور موری چهار و نیم میلیارد سال قبل ماه را به دنیا آورده است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، نظریه جدید جنجالی ویم وان وسترنن از دانشگاه آزاد آمستردام بر این اساس است که یک انفجار بزرگ معادل 40 میلیارد بمب اتم که از هسته زمین منشا گرفته، تا حدودی منجر به شکل‌گیری ماه شده است.
وی بر این باور است که این رویداد بزرگ حدود 4.5 میلیارد سال قبل رخ داده و می‌تواند پاسخی برای سوال به شدت مورد بحث منشا ماه باشد.
وان وسترن اظهار کرد که توضیحات قبلی در مورد چگونگی شکل‌گیری ماه در زبان ساده منطقی نیست.